نظم امور بسیار پیچیده تر از آن چیزی است که ما می اندیشیم و قوانین فیزیک به کار ما نمی آیند. گویا تنها چیزی که می توانیم به آن اتکا کنیم شهودمان در امور مختلف (البته اگر تشخیص دهیم که شهود است نه چیز دیگر!) و دانسته هایی است که از پیشینیان به ما می رسد.مثلا به عیسی بنگریم که چطور معجزات را به مردمان آن زمانه نشان می داد و انسانها را فرا می خواند که شما نیز چنین اید اما نه آنها و نه ما هیچگاه باور نکردیم و در غفلت و جهل خود باقی ماندیم. به خودمان بنگریم که چطور گاهی در جریان اموری باور نکردنی باقی می مانیم و نمی توانیم از آن خارج شویم. شاید اگر توانایی هایمان را باور کنیم و به خودمان ایمان آوریم، هر چه که هستیم باشیم، نه کمتر از آن؛ روزی به آنچه که لایق آن هستیم دست یابیم.
فقط یک جنگجو می تواند از مسیر شناخت، زنده بیرون بیاید. زیرا هنر جنگجو در این است که بین وحشت انسان بودن و شکوه انسان بودن تعادل ایجاد کند.
« دون خوان »
در دنیایی که مرگ شکارچی آنست، فرصتی برای تاسف و شک نیست. فقط برای تصمیم گرفتن وقت هست.
« دون خوان »